弟子规 圣人训 首孝悌 次谨信
dì zǐ guī shèng rén xùn shǒu xiào tì cì jǐn xìn
泛爱众 而亲仁 有余力 则学文
fàn ài zhòng ér qīn rén yǒu yú lì zé xué wén
"คุณธรรมเยาวชน คำปราชญ์คนโบราณสอน
กตัญญูมาก่อน สองปรองดองพี่น้องนา
มอบรักแก่ผู้คน ตามฝึกฝนผู้เมตตา
แรงเหลือเร่งนำพา มาศึกษาคุณธรรม"
ตี้จื่อกุยได้แบ่งออกเป็นหมวดใหญ่ๆ ดังนี้
入则孝———กตัญญู
出则梯———พี่น้องปรองดอง
谨 —————สำรวมระวัง
信—————ถือสัจจะ
泛爱众———อุทิศเพื่อมวลชน
亲仁————เข้าหาผู้มีคุณธรรม
余力学文——เมื่อมีเวลารีบขวนขวายหาความรู้
1.【入则孝】 (rù zé xiào) กตัญญู
父母呼 应勿缓 父母命 行勿懒
fù mǔ hū yìng wù huǎn fù mǔ mìng xíng wù lǎn
父母教 须敬听 父母责 须顺承
fù mǔ jiào xū jìng tīng fù mǔ zé xū shùn chéng
พ่อแม่ท่านเรียกหา อย่ารอช้ารีบรับขาน
พ่อแม่ท่านสั่งการ อย่าเกียจคร้านทำเร็วไว
พ่อแม่ท่านสอนสั่ง จงเชื่อฟังอย่างตั้งใจ
พ่อแม่ท่านติใคร นิ่งฟังไว้เป็นเด็กดี
冬则温 夏则凊 晨则省 昏则定
dōng zé wēn xià zé qǐng chén zé xǐng hūn zé dìng
出必告 反必面 居有常 业无变
chū bì gào fǎn bì miàn jū yǒu cháng yè wú biàn
事虽小 勿擅为 苟擅为 子道亏
shì suī xiǎo wù shàn wéi gǒu shàn wèi zǐ dào kuī
ยามหนาวเฝ้าห่มผ้า ยามร้อนหนาเฝ้าพัดวี
ยามเช้าสวัสดี ยามค่ำที่นอนจัดแจง
ก่อนออกต้องบอกกล่าว ตอนกลับเข้าต้องแถลง
ที่พักเป็นหลักแหล่ง ไม่เปลี่ยนแปลงงานร่ำไป
เรื่องราวแม้เล็กน้อย จงอย่าปล่อยทำตามใจ
ไม่บอกพ่อแม่ไว้ ผิดวินัยของเด็กดี
物虽小 勿私藏 苟私藏 亲心伤
wù suī xiǎo wù sī cáng gǒu sī cáng qīn xīn shāng
亲所好 力为具 亲所恶 谨为去
qīn suǒ hào lì wéi jù qīn suǒ wù jǐn wéi qù
สิ่งของแม้เล็กน้อย จงอย่าคอยแอบซ่อนหนี
พ่อแม่รู้ไม่ดี เพราะท่านนี้จะเสียใจ
สิ่งใดที่ท่านชอบ รีบหามอบนำมาให้
ที่ท่านไม่ชอบใจ รีบห่างไกลไม่กระทำ
身有伤 贻亲忧 德有伤 贻亲羞
shēn yǒu shāng yí qīn yōu dé yǒu shāng yí qīn xiū
亲爱我 孝何难 亲憎我 孝方贤
qīn'ài wǒ xiào hé nán qīn zēng wǒ xiào fāng xián
หากป่วยทางกายา ท่านทุกข์กว่ากังวลซ้ำ
หากป่วยคุณธรรม ท่านชอกช้ำเพราะอับอาย
พ่อแม่เฝ้าเอ็นดู กตัญญูคือเรื่องง่าย
พ่อแม่ไม่สนใจ กตัญญูได้คือเมธา
亲有过 谏使更 怡吾色 柔吾声
qīn yǒu guò jiàn shǐ gēng yí wú sè róu wú shēng
谏不入 悦复谏 号泣随 挞无怨
jiàn bù rù yuè fù jiàn hào qì suí tà wú yuàn
亲有疾 药先尝 昼夜侍 不离床
qīnyǒují yàoxiāncháng zhòuyèshì bùlíchuáng
หากพ่อแม่ทำผิด หาทางคิดทัดทานหนา
ยิ้มแย้มบนใบหน้า เจรจาอ่อนโยนหนอ
หากท่านไม่รับฟัง จงมุ่งหวังทัดทานต่อ
คุกเข่าอ้อนวอนขอ ท่านว่าก็ไม่เกี่ยงงอน
ยามพ่อแม่เจ็บป่วย ชิมยาด้วยตนเองก่อน
ดูแลไม่ถ่ายถอน เฝ้าที่นอนไม่ห่างไป
丧三年 常悲咽 居处变 酒肉绝
sāngsānnián chángbēiyè jūchùbiàn jiǔròujué
丧尽礼 祭尽诚 事死者 如事生
sāngjìnlǐ jìjìnchéng shìsǐzhě rúshìshēng
ยามพ่อแม่วายชนม์ ในกมลโศกเสียใจ
เป็นอยู่ให้เรียบง่าย เหล้าอบายงดเว้นพลัน
งานศพธรรมเนียมชอบ งานครบรอบกราบไหว้ท่าน
เคารพนบเพียรหมั่น ราวท่านนั้นยังอยู่เคียง
2. 【出则梯】 (chū zé tì)
พี่น้องปรองดอง เคารพผู้อาวุโส
兄道友 弟道恭 兄弟睦 孝在中
xiōngdàoyǒu dìdàogōng xiōngdìmù xiàozàizhōng
财物轻 怨何生 言语忍 忿自泯
cáiwùqīng yuànhéshēng yányǔrěn fènzìmǐn
พี่รักเอ็นดูน้อง น้องก็ต้องเคารพพี่
สมานฉันท์รักกันดี นับว่ามีกตัญญู
ไม่ยึดติดทรัพย์สิน ขัดใจสิ้นไม่มีอยู่
อดกลั้นคำพูดรู้ และควรคู่วางโกรธได้
或饮食 或坐走 长者先 幼者后
huòyǐnshí huòzuòzǒu zhǎngzhěxiān yòuzhěhòu
长呼人 即代叫 人不在 已即到
zhǎnghūrén jídàijiào rénbùzài jǐjídào
称尊长 勿呼名 对尊长 勿见能
chēngzūnzhǎng wùhūmíng duìzūnzhǎng wùxiànnéng
การดื่มกินอาหาร ทั้งการนั่งหรือเดินไป
ต้องเลี่ยงให้ผู้ใหญ่ ผู้อ่อนวัยสมควรตาม
ผู้ใหญ่เรียกหาใคร ควรช่วยไปหาไถ่ถาม
หากเขาไม่อยู่ย้ำ พึงจดจำรับเรื่องแทน
การกล่าวคำทักทาย เรียกชื่อไปคือดูแคลน
คำนำหน้าสำคัญแสน ไม่หาญแม้นอวดอ้างตน
路遇长 疾趋揖 长无言 退恭立
lùyùzhǎng jíqūyī zhǎngwúyán tuìgōnglì
骑下马 乘下车 过犹待 百步余
qíxiàmǎ chéngxiàjū guòyóudài bǎibùyú
长者立 幼勿坐 长者坐 命乃坐
zhǎngzhělì yòuwùzuò zhǎngzhězuò mìngnǎizuò
บังเอิญพบผู้ใหญ่ รีบเร็วไวเคารพไหว้
ท่านไม่กล่าวอะไร ควรถอยไปยืนสงบ
ควรลงจากหลังม้า ลงรถมาเพื่อทักทาย
รอจนท่านผ่านไป ลับตาไซร้ค่อยดำเนิน
ผู้ใหญ่ท่านยืนอยู่ ผู้น้อยรู้ยืนอย่าเพลิน
ท่านนั่งลงอย่าเขิน รอท่านเชิญจึงนั่งลง
尊长前 声要低 低不闻 却非宜
zūnzhǎngqián shēngyàodī dībùwén quèfēiyí
进必趋 退必迟 问起对 视勿移
jìnbìqū tuìbìchí wènqǐduì shìwùyí
อยู่เบื้องหน้าผู้ใหญ่ น้ำเสียงให้ลดเบาลง
หากเบาเกินไปคง ไม่เหมาะจงจำให้ดี
เข้าพบเดินอย่าช้า หากถอยลาอย่าเร็วรี่
ถามไถ่ยืนตอบดี สายตานี้สงบไว้
事诸父 如事父 事诸兄 如事兄
shìzhūfù rúshìfù shìzhūxiōng rúshìxiōng
เคารพบิดาใคร เสมือนใช่บิดาเรา
ทำต่อพี่น้องเขา เสมือนเราพี่น้องกัน
3. 【谨】 (jǐn) สำรวมระวัง
朝起早 夜眠迟 老易至 惜此时
zhāoqǐzǎo yèmiánchí lǎoyìzhì xīcǐshí
晨必盥 兼漱口 便溺回 辄净手
chénbìguàn jiānshùkǒu biànniàohuí zhéjìngshǒu
冠必正 纽必结 袜与履 俱紧切
guānbìzhèng niǔbìjié wàyǔlǚ jùjǐnqiè
ตื่นก่อนนอนทีหลัง เจ้าจงฟังจำใส่ใจ
ชรามาเยือนไว เวลาไซร้ต้องถนอม
ตื่นเช้าให้ล้างหน้า แปรงฟันหนาบ้วนปากพร้อม
ขับถ่ายเสร็จต้องยอม ล้างมือพร้อมสะอาดไว้
สวมหมวกควรให้ตรง กระดุมจงติดครบได้
ถุงเท้ารองเท้าไซร้ ผูกเชือกไว้ให้พอดี
置冠服 有定位 勿乱顿 致污秽
zhìguānfú yǒudìngwèi wùluàndùn zhìwūhuì
衣贵洁 不贵华 上循分 下称家
yīguìjié búguìhuá shàngxúnfèn xiàchènjiā
เมื่อถอดเสื้อผ้าแล้ว เจ้าน้องแก้วเก็บเป็นที่
ทิ้งเรี่ยราดไม่ดี เสื้อผ้านี้เปรอะเปื้อนได้
เสื้อผ้าเน้นสะอาด ไม่ฉูดฉาดหรูเกินไป
ดูกาลเทศะไว้ เหมาะสมได้ฐานะตน
对饮食 勿拣择 食适可 勿过则
duìyǐnshí wùjiǎnzé shíshìkě wùguòzé
年方少 勿饮酒 饮酒醉 最为丑
niánfāngshào wùyǐnjiǔ yǐnjiǔzuì zuìwéichǒu
步从容 立端正 揖深圆 拜恭敬
bùcōngróng lìduānzhèng yīshēnyuán bàigōngjìng
เรื่องการกินอาหาร ไม่เลือกทานของชอบจน
กินอิ่มเกินจนล้น ประมาณตนให้พอดี
ผู้ที่ยังวัยเยาว์ อย่าดื่มเหล้าเมาไม่ดี
ความน่าเกลียดที่มี ปรากฏที่เวลาเมา
ยามเดินให้สง่า ทั้งเวลายืนให้ตรง
โน้มตัวคารวะโค้ง เด็กเด็กจงโค้งให้ต่ำ
勿践阈 勿跛倚 勿箕踞 勿摇髀
wùjiànyù wùbǒyǐ wùjījù wùyáobì
缓揭帘 勿有声 宽转弯 勿触棱
huǎnjiēlián wùyǒushēng kuānzhuǎnwān wùchùléng
กราบไหว้ต้องจริงใจ เข้าออกไม่เหยียบประตู (ธรณี)
ไม่ยืนอิงผนังอยู่ นั่งควรรู้ให้เรียบร้อย
เปิดปิดม่านหน้าต่าง อย่าเสียงดังนะเด็กน้อย
เดินเลี้ยวมุมกว้างหน่อย จะไม่ค่อยชนอะไร
执虚器 如执盈 入虚室 如有人
zhíxūqì rúzhíyíng rùxūshì rúyǒurén
事勿忙 忙多错 勿畏难 勿轻略
shìwùmáng mángduōcuò wùwèinán wùqīnglüè
ถือภาชนะว่าง เสมือนดั่งของเต็มไว้
เดินเข้าห้องว่างให้ เหมือนมีใครอาศัยอยู่
ไม่เร่งรีบทำงาน พลั้งพลาดพลันน้องต้องรู้
ไม่กลัวลำบากสู้ และไม่ดูเบาเรื่องง่าย
斗闹场 绝勿近 邪僻事 绝勿问
dòunàochǎng juéwùjìn xiépìshì juéwùwèn
将入门 问孰存 将上堂 声必扬
jiāngrùmén wènshúcúnjiāngshàngtáng shēngbìyáng
人问谁 对以名 吾与我 不分明
rénwènshuí duìyǐmíng wúyǔwǒ bùfēnmíng
สถานที่อลวน วิญญูชนอย่าเข้าใกล้
เรื่องไม่ดีทั้งหลาย อย่าถามไถ่ไม่ควรฟัง
ก่อนเข้าบ้านผู้ใด ส่งเสียงไปใครอยู่บ้าง
ห้องโถงก่อนเดินย่าง ส่งเสียงพลางให้ได้ยิน
เขาถามเราเป็นใคร แจ้งชื่อไปให้รับรู้
ไม่ตอบ “ฉันเอง” “หนู” ฟังไม่รู้ว่าผู้ใด
用人物 须明求 倘不问 即为偷
yòngrénwù xūmíngqiú tǎngbùwèn jíwéitōu
借人物 及时还 后有急 借不难
jièrénwù jíshíhuán hòuyǒují jièbùnán
จะใช้สิ่งของใคร ขออนุญาตให้ชัดเจนไว้
หากหยิบใช้เร็วไว ไม่บอกไปคือขโมย
เมื่อยืมของผู้อื่น ควรรีบคืนเสียโดยไว
คราวหลังอาจต้องใช้ ขอยืมได้ไม่ยากเลย
4. 【信】 ( xìn ) ถือสัจจะ
凡出言 信为先 诈与妄 奚可焉
fánchūyán xìnwéixiān zhàyǔwàng xīkěyān
话说多 不如少 惟其是 勿佞巧
huàshuōduō bùrúshǎo wéiqíshì wùnìngqiǎo
เมื่อเอ่ยกล่าววาจา มีสัจจาเชื่อถือได้
โกหกหลอกลวงไป ใช้อย่างไรมันไม่ดี
พูดแต่ความจริงนี้ น้องคนดีไม่ยกยอ
ไม่พูดมากเกินไป พูดน้อยไว้นะน้องพี่
奸巧语 秽污词 市井气 切戒之
jiānqiǎoyǔ huìwūcí shìjǐngqì qièjièzhī
见未真 勿轻言 知未的 勿轻传
jiànwèizhēn wùqīngyán zhīwèidì wùqīngchuán
事非宜 勿轻诺 苟轻诺 进退错
shìfēiyí wùqīngnuò gǒuqīngnuò jìntuìcuò
คำปลิ้นปล้อนฉ้อฉล หยาบคายจนรำคาญหนอ
ความเคยชินไม่ดีพอ ละเว้นหนอทั้งพูดทำ
อะไรไม่เห็นจริง ไม่ควรยิ่งเอ่ยปากนำ
อะไรไม่รู้ย้ำ ขอจดจำอย่าพูดไป
เรื่องที่ไม่ดีงาม ไม่รับคำใครง่ายง่าย
หากเราสัญญาไป ผิดพลาดใหญ่ขอจงจำ
凡道字 重且舒 勿急疾 勿模糊
fándàozì zhòngqiěshū wùjíjí wùmóhū
彼说长 此说短 不关己 莫闲管
bǐshuōcháng cǐshuōduǎn bùguānjǐ mòxiánguǎn
ไม่ว่าพูดอะไร ชัดเจนไว้ทุกถ้อยคำ
ไม่เร็วเกินไปย้ำ ไม่พึมพำไม่ชัดเจน
คนนั้นพูดเรื่องดี แต่คนนี้พูดเรื่องร้าย
ไม่เกี่ยวกับตนไซร้ ก็อย่าได้เกี่ยวข้องไป
见人善 即思齐 纵去远 以渐跻
jiànrénshàn jísīqí zòngqùyuǎn yǐjiànjī
见人恶 即内省 有则改 无加警
jiànrénè jínèixǐng yǒuzégǎi wújiājǐng
เห็นผู้อื่นทำดี เจริญรอยที่เขาทำไว้
แม้เรายังห่างไกล ขอตั้งใจดำเนินตาม
เห็นผู้อื่นไม่ดี ย้อนมองที่ตนเคยทำ
บกพร่องแก้ไขนำ ระวังย้ำตรวจสอบตน
唯德学 唯才艺 不如人 当自砺
wéidéxué wéicáiyì bùrúrén dāngzìlì
若衣服 若饮食 不如人 勿生戚
ruòyīfú ruòyǐnshí bùrúrén wùshēngqī
闻过怒 闻誉乐 损友来 益友却
wénguònù wényùlè sǔnyǒulái yìyǒuquè
เรื่องคุณงามความรู้ ให้ควรคู่ศิลปะชน
ไม่เทียมผู้อื่นตน ต้องฝึกฝนอย่างตั้งใจ
เรื่องอาภรณ์เสื้อผ้า ทั้งเรื่องอาหารน้ำใช้
สู้ใครเขาไม่ได้ ไม่ควรอายหรือตัดพ้อ
คนเตือนแล้วเคืองโกรธ และลิงโลดคำเยินยอ
เพื่อนเลวเข้ามาหนอ เพื่อนดีท้อตีจากไป
闻誉恐 闻过欣 直谅士 渐相亲
wényùkǒng wénguòxīn zhíliàngshì jiànxiāngqīn
无心非 名为错 有心非 名为恶
wúxīnfēi míngwéicuò yǒuxīnfēi míngwéiè
หากหวั่นเกรงคำยอ วิจารณ์ต่อรับฟังได้
คนดีที่จริงใจ จะเข้าใกล้ชิดเรานา
ทำผิดไม่ตั้งใจ ได้ชื่อไว้ผิดพลาดหนา
ผิดโดยเจตนา นั้นเรียกว่าผิดบาปร้าย
过能改 归于无 倘掩饰 增一辜
guònénggǎi guīyúwú tǎngyǎnshì zēngyìgū
ผิดแล้วยอมแก้ไข ไม่ผิดใหม่อภัยได้
ผิดแล้วอำพรางไป ความผิดใหญ่ทวีคูณ
5. 【泛 爱 众】 (fàn ài zhòng) อุทิศเพื่อมวลชน
凡是人 皆须爱 天同覆 地同载
fánshìrén jiēxūài tiāntóngfù dìtóngzài
才大者 望自大 人所服 非言大
cáidàzhě wàngzìdà rénsuǒfú fēiyándà
己有能 勿自私 人所能 勿轻訾
yǐyǒunéng wùzìsī rénsuǒnéng wùqīngzī
ไม่ว่าจะเป็นใคร ต้องใส่ใจและรักเขา
ฟ้าดูแลพวกเรา แผ่นดินเล่าชุบเลี้ยงมา
ผู้มีความสามารถ ความเก่งกาจย่อมโด่งดัง
คนย่อมยอมเชื่อฟัง หาใช่การอวดอ้างตน
เรามีความสามารถ อย่าได้อาจเห็นแก่ตน
ผู้อื่นสามารถล้น อย่าเป็นคนว่าร้ายเขา
勿谄富 勿骄贫 勿厌故 勿喜新
wùchǎnfù wùjiāopín wùyàngù wùxǐxīn
人不闲 勿事搅 人不安 勿话扰
rénbùxián wùshìjiǎo rénbùān wùhuàrǎo
อย่าประจบคนรวย อย่าหยิ่งด้วยจนกว่าเรา
อย่าทอดทิ้งสิ่งเก่า อย่าได้เฝ้าชอบสิ่งใหม่
คนที่ธุระยุ่ง อย่าได้มุ่งรบกวนไป
คนไม่สบายใจ อย่ากวนใจด้วยวาจา
人有短 切莫揭 人有私 切莫说
rényǒuduǎn qièmòjiē rényǒusī qièmòshuō
道人善 即是善 人知之 愈思勉
dàorénshàn jíshìshàn rénzhīzhī yùsīmiǎn
คนมีข้อบกพร่อง อย่าได้จ้องเผยออกมา
เรื่องส่วนตัวเขาหนา อย่าพูดจาเล่าความนัย
สรรเสริญความดีเขา เสมือนเราทำดีไป
ผู้นั้นได้ยินไว้ กำลังใจให้ทำดี
扬人恶 即是恶 疾之甚 祸且作
yángrénè jìshìè jízhīshèn huòqiězuò
善相劝 德皆建 过不规 道两亏
shànxiāngquàn déjiējiàn guòbùguī dàoliǎngkuī
凡取与 贵分晓 与宜多 取宜少
fánqǔyǔ guìfēnxiǎo yǔyíduō qǔyíshǎo
ประกาศความผิดเขา เสมือนเราทำไม่ดี
ทำร้ายกันเช่นนี้ เคราะห์ภัยมีแก่ตนเอง
เตือนให้ทำความดี บ่มเพาะชี้ธรรมแก่ชน
เห็นผิดไม่เตือนคน เขาเราคนพร่องในธรรม
การรับหรือการให้ คุณค่าไซร้แตกต่างย้ำ
“การให้”มากควรทำ “การรับ”จำควรน้อยไว้
将加人 先问己 己不欲 即速已
jiāngjiārén xiānwènjǐ jǐbúyù jísùyǐ
恩欲报 怨欲忘 抱怨短 报恩长
ēnyùbào yuànyùwàng bàoyuànduǎn bàoēncháng
ให้เขาทำอะไร ถามตนไว้ยินดีไหม
หากเราไม่ชอบใจ ไม่ควรไปเรียกร้องเขา
บุญคุณต้องตอบแทน ความเคืองแค้นลืมเสียเจ้า
ไม่ควรขุ่นเคืองยาว แทนคุณเขาต้องยาวนาน
待婢仆 身贵端 虽贵端 慈而宽
dàibìpú shēnguìduān suīguìduān cíérkuān
势服人 心不然 理服人 方无言
shìfúrén xīnbùrán lǐfúrén fāngwúyán
ปฏิบัติต่อผู้น้อย วางตนพลอยนับถือตาม
ทำตนน่าเกรงขาม เมตตาย้ำคู่อภัย
หากใช้แต่อำนาจ เขาไม่อาจยอมรับได้
ใช้หลักเหตุผลไป ขัดแย้งใดจึงไม่มี
6. 【亲 仁】 (qīn rén) เข้าหาผู้มีคุณธรรม
同是人 类不齐 流俗众 仁者希
tóngshìrén lèibùqí liúsúzhòng rénzhěxī
果仁者 人多畏 言不讳 色不媚
guǒrénzhě rénduōwèi yánbúhuì sèbúmèi
能亲仁 无限好 德日进 过日少
néngqīnrén wúxiànhǎo dérìjìn guòrìshǎo
ต่างเป็นคนด้วยกัน แต่ก็แตกต่างกันไป
ปุถุชนส่วนใหญ่ น้อยคนไซร้ธรรมใหญ่ยิ่ง
หากมีเมตตาจิต ผู้คนคิดเคารพจริง
ไม่กลัวพูดความจริง ไม่คิดชิงประจบใคร
ใกล้ชิดผู้เมตตา ประโยชน์พาคุณยิ่งใหญ่
คุณธรรมเพิ่มพูนไป บกพร่องได้ลดลงพลัน
不亲仁 无限害 小人进 百事坏
bùqīnrén wúxiànhài xiǎorénjìn bǎishìhuài
不力行 但学文 长浮华 成何人
búlìxíng dànxuéwén zhǎngfúhuá chénghérén
ห่างไกลผู้เมตตา เสียหายหนาจงจำไว้
ผู้ไร้ธรรมเข้าใกล้ เดือดร้อนใจเสียหายเอย
ไม่ฝึกคุณธรรม สักแต่จำเรียนรู้ไป
รู้แล้วทำไม่ได้ สำเร็จไกลไม่เกิดนา
7. 【余力学文】(่yú lì xué wén)
เมื่อมีเวลารีบขวนขวายหาความรู้
但力行 不学文 任己见 昧理真
dànlìxíng bùxuéwén rènjǐjiàn mèilǐzhēn
读书法 有三到 心眼口 信皆要
dúshūfǎ yǒusāndào xīnyǎnkǒu xìnjiēyào
หากลงแรงฝึกฝน แต่เป็นคนไม่ศึกษา
ถือความคิดตนมา แท้จริงหนาไม่รู้จริง
วิธีการเรียนรู้ ต้องตั้งอยู่ที่สามสิ่ง
ตาปากอ่านใจนิ่ง ศรัทธายิ่งในคำสอน
方读此 勿慕彼 此未终 彼勿起
fāngdúcǐ wùmùbǐ cǐwèizhōng bǐwùqǐ
宽为限 紧用功 工夫到 滞塞通
kuānwéixiàn jǐnyònggōng gōngfūdào zhìsètōng
心有疑 随札记 就人问 求确义
xīnyǒuyí suízhájì jiùrénwèn qiúquèyì
เพิ่งเริ่มอ่านเล่มนี้ อย่าคิดที่อ่านเล่มนั้น
เล่มนี้ไม่จบกัน อย่าเริ่มพลันอ่านเล่มใหม่
การอ่านหนังสือดี ตั้งใจนี้ลงแรงไป
ลงแรงถึงที่ได้ ติดขัดไว้เข้าใจพลัน
เมื่อเกิดความสงสัย บันทึกไปให้กวดขัน
เรียนถามผู้รู้นั้น น้องจงหมั่นเรียนรู้ไป
房室清 墙壁净 几案洁 笔砚正
fángshìqīng qiángbìjìng jīànjié bǐyànzhèng
墨磨偏 心不端 字不敬 心先病
mòmópiān xīnbùduān zìbújìng xīnxiānbìng
เก็บห้องให้เรียบร้อย รอบด้านพลอยสะอาดไว้
โต๊ะเขียนหนังสือใช้ เครื่องเขียนให้วางให้ตรง
หากฝนหมึกจนเบี้ยว ใจลดเลี้ยวไม่เที่ยงตรง
เขียนหวัดไม่บรรจง จิตเราคงมีปัญหา
列典籍 有定处 读看毕 还原处
lièdiǎnjí yǒudìngchù dúkànbì huányuánchù
虽有急 卷束齐 有缺坏 就补之
suīyǒují juànshùqí yǒuquēhuài jiùbǔzhī
จัดหนังสือเป็นหมู่ วางให้อยู่เป็นที่นา
อ่านจบไม่รอช้า ที่เดิมหนาเก็บเร็วพลัน
แม้ว่ายังรีบเร่ง น้องคนเก่งเก็บคืนชั้น
เสียหายหรือขาดนั้น ซ่อมแซมหมั่นไม่รอช้า
非圣书 屏勿视 敝聪明 坏心志
fēishèngshū bǐngwùshì bìcōngmíng huàixīnzhì
勿自暴 勿自弃 圣与贤 可驯致
wùzìbào wùzìqì shèngyǔxián kěxúnzhì
มิใช่คำสอนปราชญ์ น้องไม่อาจอ่านดูนา
บดบังสติปัญญา จิตใจพาเตลิดไป
ไม่เคืองขุ่นในตน หมั่นฝึกฝนไม่ท้อใจ
อริยะทั้งหลาย ฝึกฝนได้สำเร็จเอย