บทที่ 1
郑人买履 Zhèng rén mǎi lǚ ชาวเจิ้งซื้อเกือก
郑人有欲买履者，先自度（duó）其足，而置之其坐。至之市而忘操之。已得履，乃曰：“吾忘持度（dù）。”反归取之。及反，市罢，遂（suì）不得履。
人曰：“何不试之以足？ ”
曰：“宁（nìng）信度，无自信也。”
เมืองเจิ้งมีนายหนึ่งอยากซื้อเกือก จึงวัดเท้าตัวเองก่อน แล้วก็วางไว้ตรงที่ตัวเองนั่ง จากนั้นก็ไปตลาดแต่ลืมหยิบขนาดที่วัดมาด้วย พอเลือกรองเท้า ก็ว่า “ตายห่า ลืมขนาดเท้า” ก็เลยกลับบ้านไปเอาขนาดเท้าที่วัดไว้ พอกลับมา ตลาดวายแล้ว ก็เลยไม่ได้ซื้อเกือก
คนเห็นดังนั้นก็ถาม “ทำไมไม่ใช้เท้าตัวเองวัดล่ะ”
ชายชาวเจิ้งตอบว่า “เชื่อไม้บันทัดที่วัดไว้มากกว่าเชื่อ(เท้า)ตัวเอง”
คำอธิบาย
1.郑：เป็นชื่อเมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในสมัยชุนชิว ตอนนี้คือเขต 新郑 ในมณฑลเหอหนาน
2.欲：อยากจะ ต้องการจะ
3.者：คนที่…….
4.先：ก่อนอื่น
5.度（duó）：วัด(ระยะ/ขนาด)
6.而：แล้ว และจากนั้น
7.置：วางไว้ที่ ใส่ไว้ที่
8.之：สรรพนาม มัน ในที่นี้หมายถึง ขนาดเท้าที่วัดไว้แล้ว
9.其：ของเขา
10.坐：อักษรพ้องความหมาย มีความหมายเหมือน “座” ที่นั่ง
11.至：รอจนถึง ถึง
12.之：ไปยัง….. ไปที่…...
13.操：หยิบมาด้วย
14.已：ได้...แล้ว
15.得：ได้รับ
16.履：รองเท้า เกือก
17.乃：ดังนั้นจึง
18.持：หยิบ
19.度（dù)：ขนาดที่วัดไว้แล้ว
20.反：“返” กลับ
21.市罢：ตลาดวาย
23.遂：ก็แล้ว
24.曰：พูด พูดว่า
25.宁（nìng）：ยอม
26.无：ไม่
27.自信：เชื่อตัวเอง
28.以：ใช้
ชายชาวเจิ้งนายนี้ทำผิดมหันต์ก็คือเขาเชื่อแต่ไม้บันทัดที่วัดขนาดเท้าไว้แล้ว แต่กลับไม่เชื่อขนาดเท้าของตัวเอง จึงทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะเอา รองเท้าก็ไม่ได้ซื้อ คำถามก็คือ ในชีวิตจริงจะมีเหรอใครที่ไม่เชื่อเท้าตัวเองแต่เชื่อไม้บรรทัด ลองๆนึกดู หลาย ๆ ครั้งคนเราไม่ว่าทำอะไรก็ตาม ทำงานหรือแก้ไขปัญหาก็เชื่อแต่เนื้อหาที่ในตำราว่าไว้ ไม่ยอมลองพิเคราะห์จากสถานการณ์จริง หนังสือว่าอย่างไรก็เออออห่อหมกไป แต่ว่าอะไรที่ในตำราไม่มี แต่ในชีวิตจริงของคนเรามีก็ดันไม่เชื่อซะงั้น คนพรรค์นี้เชื่อแต่ตำรา อะไรที่ไม่ได้เขียนก็ทึกทักเอาว่าไม่มี ความคิดความอ่านก็อยู่แค่ในกรอบ ทำอะไรก็เจอแต่อุปสรรค